หัวข้อธรรมประเภทนี้ มีไว้สำหรับใช้เพ่ง
เพื่อให้เห็น ข้อเท็จจริงแห่งข้อความนั้น
แล้วเพ่งต่อไป เพื่อให้เกิดความรู้สึกเช่นนั้น ขึ้นมาจริงๆ
จนจิตใจเปลี่ยนไป ตามข้อเท็จจริงนั้น
ในการที่จะทำให้เกิด ความสลดสังเวช ความไม่ประมาท
การเปลี่ยนนิสัยที่ไม่พึงปราถนา
กวาดล้า่งความรู้สึก ที่ทำความรำคาญให้แก่ตน ให้หมดไปจากจิตใจ
เพื่อให้เกิดความสะอาด ความสว่างและความสงบ
โดยสมควรแก่การกระทำของตน
ความรู้ความเข้าใจ ที่เกิดจากการเพ่งทำนองนี้ จะถูกต้อง
และมีประโยชน์กว่าที่เกิดจากการอ่านตะพึด
และยังเป็นการปฏิบัติกรรมฐานภาวนาชนิดหนึ่งอยู่ในตัว
ทั้งสมาธิและปัญญา ในระดับที่คนทั่วไปจะพึงทำได้
และพร้อมกันนั้นก็เป็นศีลอยู่แล้ว
ในขณะที่มีการสังวรระวัง บังคับตัวเองให้ทำเช่นนั้น
ไม่มีโอกาสแก่การทุศีลแต่ประการใด

บุญเป็นอะไร


สิ่งนั้นๆ  เป็นเหมือน  ของเกลื่อนกลาด
ที่เป็นบาป  เก็บกวาด  ทิ้งใต้ถุน
ที่เป็นบุญ  มีไว้  เพียงเจือจุน
ใช้เป็นคุณ  สะดวกคาย  คล้ายรถเรือ,

หรือบ่าวไพร่  มีไว้ใช้  ใช่ไว้แบก
กลัวตกแตก  ใจสั่น  ประหวั่นเหลือ
เรากินเหลือ  ใช่จะต้อง  บูชาเกลือ
บุญเหมือนเรือ  มีไว้ขี่  ไปนิพพาน

มิใช่เพื่อ  ไว้ประดับ  ให้สวยหรู
เที่ยวอวดชู  แบกไป  ทุกสถาน
หรือลอยล่อง  ไปในโลก  โอฆกันดาร
ไม่อยากข้าม  ขึ้นนิพพาน  เสียดายเรือฯ

No comments: